Rozdział 3

Szybko dokończyłam jeść i razem z Anne udałam się na stołówkę, która była już do połowy opustoszała. Przy jednym ze stolików uczennic siedziały trzy dziewczyny. Rozpoznawałam je, kiedyś z jedną z nich dzieliłam pokój.

-Mówisz poważnie?-usłyszałam pierwszą.

-Oczywiście, że tak-uśmiechnęła się druga.

-On to dopiero jest przystojny-powiedziała rozmarzonym głosem trzecia.

-Ooo tak, jest bardzo przystojny. Ale zmieńmy temat, słyszałyście o Balu Maskowym w naszej szkole?-odezwała się Tina, bo tak miała na imię moja była współlokatorka.

-Balu Maskowym?-zdziwiły się obie.

-Szkoła oficjalnie została otwarta 22 marca 2027 roku, z tej okazji urządzono w niej Bal Maskowy, na który zaproszono rodziców, przyszłe uczennice i całą śmietankę Folk- uśmiechnęła się.

22 marca? O Mój Boże przecież to w moje urodziny! Ciekawe jak jest na takim Balu Maskowym? --Dowiesz się jak będziesz tam usługiwać-odezwał się głos w mojej głowie.

-Wcale nie będę usługiwać. Skoro to Bal Maskowy, przebiorę się i…i co zrobisz?-znów ten głos. Nie masz pieniędzy na suknię, ani na fryzjera i kosmetyki-kontynuował. - Nie rób sobie nadziei.

-A właśnie, że…ech masz rację, nie mam pieniędzy na takie drogie rzeczy.

Nagle usłyszałam dźwięk tłuczonego szkła.

-Ojoj-odezwała się moja była współlokatorka.

Podeszłam do stolika i uklękłam by sprzątnąć potłuczone szkło.

-Sprzątnij to-odezwał się trzecia, czyli Hallie.

-W końcu tylko do tego się nadajesz-zaśmiała się pierwsza, czyli Quincy.

-Wy…-wstałam, żeby przywalić tej trzeciej.

-Za chwile będzie to sprzątnięte-weszła mi w słowo Anne.

-To dobrze-odparła chłodno Tina.

-Miłej pracy-uśmiechnęła się złośliwie Quincy patrząc na mnie.

-Gdyby nie ty…-zaczęłam.

-Wyrzucono by cię z pracy-dokończyła Anne.

-Masz racje-westchnęłam. Przepraszam.

-Nie ma sprawy, sprzątnij ze stołów, a ja pójdę po zmiotkę- uśmiechnęła się i udała do wyjścia.

***

Dochodziła godzina 18: 00 o tej porze najczęściej kończę pracę, ale okazało się, że zabrakło paru produktów na śniadanie.

Założyłam płaszcz Liv i udałam się do sklepu.

 Latarnie oświetlające drogę dodawały mi otuchy.

Gdy wracałam z torbami pełnymi zakupów zobaczyłam idącą w moją stronę grupkę ludzi. Byłam kilka kroków od „Domu dla Panien” i zbytnio się nie bałam.  Dopiero gdy zobaczyłam, że jest to grupka jakiś facetów, ubranych w skórzane kurtki i jeansy, moje serce zaczęło bić szybciej.

-Proszę, proszę, proszę-usłyszałam męski głos.

-Kogo my tu mamy? Mallory jak miło cię widzieć-powiedział znany mi chłopak. Miał osiemnaście lat i należał do grupki złodziejaszków. Okradali bogatych z portfeli, biżuterii i samochodów. Być może nawet bym im pomagała gdyby skradzione pieniądze przeznaczali dla ludzi ubogich, kupowali im jedzenie, ubrania, remontowali domy. Ale nie, Luke i jego banda musieli te wszystkie pieniądze dzielić między siebie i wydawać na jakieś głupoty.

-Cześć Luke-burknęłam.

-Zastanowiłaś się nad moja propozycją?

-Jaką propozycją?-spojrzałam w jego piwne oczy.

Luke miał krótko ścięte, brązowe włosy, był wysoki i wysportowany. Nie wielu wiedziało, że oczarowywał bogate panienki lub damy po trzydziestce, wykorzystywał je, a na koniec okradał. Żadna z poszkodowanych nie mogła jednak go znaleźć gdyż Luke podawał im fałszywe nazwiska oraz udawał kogoś innego.

-Z tego co pamiętam zaprosiłem cię do kina-uśmiechnął się łobuzersko.

-A ja z tego co pamiętam odmówiłam-uśmiechnęłam się złośliwie.

-Uuuu-usłyszałam resztę.

-Myślałem, że zmieniłaś zdanie-odparł.

-Nie zmieniłam, a teraz przepraszam ale mi się śpieszy-zrobiłam krok do przodu.

-Gdzie się tak śpieszysz?-zagrodził mi drogę uśmiechając się.

-Do domu.

-Do domu? Przecież ty nie masz domu!-wybuchnął śmiechem. -Mal zamieszkaj u mnie, praktycznie nie będziesz musiała nic robić. Ja będę na nas zarabiał-położył mi rękę na ramieniu.

-Sama potrafię sobie radzić- strąciłam ją.

-Ale ty jesteś uparta. Nie sądziłem, że kiedyś będzie musiało do tego dojść ale jestem do tego zmuszony…chłopaki zabieramy ją!

W jednej chwili ktoś zabrał mi torby, a następnie dwóch z nich wzięło mnie pod pachy, uniosło trochę i zaczęło iść.

-Puszczajcie! Luke nie mogę z wami iść!-zaczęłam wierzgać nogami w powietrzu.

-Ała!-któryś krzyknął.

Odwróciłam się wraz ze wszystkimi i zobaczyłam Pana Siglevik’ a z dużą łopatą.

-Puśćcie ją-powiedział stanowczo.

-Nie będzie mi rozkazywał jakiś dziadek-odezwał się Luke.

-Nie ocenia się ludzi po wyglądzie-powiedział mężczyzna i walnął chłopaka łopatą w brzuch.

-Zajmijcie się nim-odparł wyraźnie wkurzony Luke, łapiąc mnie za ramię i ruszając przed siebie.

-Chłopaki zostawcie go!-krzyknęłam i zaczęłam się wyrywać brunetowi.

-Nigdzie nie pójdziesz kochanie-puścił mi oczko.

-Luke trzymasz mnie za mocno-spojrzałam mu w oczy.

-Uciekniesz mi jak cię puszcze-odparł.

-Nie ucieknę, puść mnie-powiedziałam smutnie.

-Naprawdę?-zdziwił się luzując uścisk.

-Nie-walnęłam go pięścią w twarz.

Wyrwałam mu się i podbiegłam do walczącej grupki, zaczęłam okładać pięściami plecy jednego z nich.

Nagle ktoś złapał mnie za rękę i pociągnął do tyłu.

-Nie ładne zagranie-powiedział brunet.

-Zostaw mnie w końcu!

-Przykro mi ale to niemożliwe-uśmiechnął się i po niecałych dwóch sekundach zwisałam w dół po jego plecach. Zaczęłam machać nogami i rękami.

-Puść mnie do jasnej cholery!-krzyczałam.

-Nie szarp się tak kochanie, bo zrobisz sobie krzywdę-usłyszałam jego śmiech.

-Ty cholerny…

-Puść ją!-krzyknął ogrodnik biegnąc w naszą stronę.

Luke odwrócił się i mnie postawił.

-Bo co mi zrobisz?-zapytał drwiąco trzymając mnie przed sobą.

-Raczej co ja ci zrobię-powiedziałam wyrywając mu się i kopiąc go w krocze.

Chłopak uklęknął, a na jego twarzy wymalował się grymas bólu.

-Nie planuję jakiejkolwiek przyszłości z tobą-powiedziałam popychając go.

 Upadł.

-Lepiej chodźmy nim tamci odzyskają siły-powiedział Pan Siglevik.

-Bardzo Panu dziękuję. Gdyby nie Pan…zabrali by mnie do mieszkania tego łajdaka i raczej bym już się stamtąd nie wydostała-zwróciłam się do mężczyzny, gdy wchodziliśmy przez bramę na teren Domu dla Panien.

-Dlaczego chcieli cię zabrać?

-Bo Luke wyobraża sobie, że z nim będę. Nie wiem co padło mu na mózg ale szczerze go nienawidzę-odpowiedziałam.

-Z tego co widziałem masz niezłą siłę. Ale brak ci techniki-powiedział.

-Wiem o tym ,ale jakoś nikt dotąd nie nauczył mnie jak się bić.

-Raczej tego nie robię, ale nie chce żeby cię porwali, więc mogę nauczyć cię samoobrony-uśmiechnął się.

-Byłabym panu wdzięczna- odwzajemniłam uśmiech.

*********************************************************************************

Cześć!

Kolejny rozdział za nami.

Mam nadzieję, że ktoś to przeczyta i skomentuje bo jest to dla mnie naprawdę ważne. Pisanie to moja pasja i bardzo bym chciała wiedzieć, czy ludziom się to podoba.

Jeżeli macie jakieś uwagi, wskazówki, rady piszcie!

Pozdrawiam.

A.Wiktoria :)